அன்பின் வழியில் - ரேனியஸ்

அன்பின் வழியில்.. 

குளிர்காற்று வீசிய அந்த நவம்பர் மாதத்தில், பிரஷ்யா தேசத்தின் கிரௌடன்ஸ் கோட்டையில் ஒரு குழந்தையின் அழுகுரல் கேட்டது. ஆண்டு 1790. அப்பனியில் அழுத்த அந்தக் குழந்தைக்கு சார்லஸ் தியோபிலஸ் ஈவால்ட் ரேனியஸ் என்று பெயரிட்டனர். பிரஷ்ய இராணுவத்தில் தரைப்படை அதிகாரியாக இருந்த தந்தை ஒட்டோவும், தாயார் கேத்தரீனாவும் மகிழ்ச்சியுடன் குழந்தையை இவ்வுலகத்திற்கு வரவேற்றனர். அந்த மகிழ்ச்சி நிறைந்த தருணங்கள் நீண்ட நாட்கள் நீடிக்கவில்லை.  தேவ சித்தம் வேறு எதையோ திட்டமிட்டிருந்தது. ரேனியஸுக்கு ஆறு வயதாக இருந்தபோது, அவரது தந்தை திடீர் மரணம் அடைந்தார். தாயார் கேத்தரீனா மூன்று குழந்தைகளுடன் தனித்து விடப்பட்டார். குடும்பம் கடும் வறுமையில் வாடியது. "என் தாயாரின் கண்ணீரும், அவரது அயராத உழைப்பும் என்னை எப்போதும் நெகிழ வைக்கும்," என்று பின்னாளில் ரேனியஸ் தன் நாட்குறிப்பில் எழுதினார்.

மெரின்வர்டரில் இருந்த கதீட்ரல் பள்ளியில் படித்த ரேனியஸ், பதினான்கு வயதில் தனது பள்ளிப்படிப்பை முடித்தார். குடும்ப சூழ்நிலை காரணமாக, பல்கா என்ற ஊரில் அரசு அதிகாரியாக இருந்த தனது உறவினரின் அலுவலகத்தில் எழுத்தராக வேலைக்கு சேர்ந்தார்.

அந்த நேரத்தில்தான் அவரது வாழ்க்கையை மாற்றிய அந்த அனுபவம் நிகழ்ந்தது. ஒரு நாள் மாலை, பழைய புத்தகங்களை அடுக்கி வைத்திருந்த அலமாரியில் ஒரு புத்தகம் அவரது கவனத்தை ஈர்த்தது. அது மொராவியன் மிஷனரிகள் எழுதிய நாட்குறிப்புகள். அதை படிக்கத் தொடங்கினார். அன்று இரவு முழுவதும் அவரால் தூங்க முடியவில்லை. கிறிஸ்துவின் அன்பும், அவரது ஊழியர்களின் தியாகமும் அவர் இதயத்தை உருக்கியது. அந்த ஒரு இரவில் அவர் வாழ்க்கை முழுவதும் மாறிப்போனது - தன் வாழ்க்கையின் உண்மையான நோக்கத்தை கண்டடைந்தார்.

பதினேழாம் வயதில் ரேனியஸ் தன் வாழ்க்கையை முழுவதுமாக தேவ ஊழியத்திற்கு அர்ப்பணிக்க முடிவெடுத்தார். அவரது குடும்பத்தினர் முதலில் எதிர்த்தனர். ஆனால் அவரது உறுதியான முடிவைக் கண்டு ஏற்றுக்கொண்டனர்.

1811 ஆம் ஆண்டு பெர்லினில் இருந்த வேதாகமக் கல்லூரியில் சேர்ந்தார். அங்கே அவர் கற்ற காலத்தில், இந்தியாவில் இருந்த மிஷனரிகளின் கடிதங்களை ஆர்வத்துடன் படித்தார். குறிப்பாக தரங்கம்பாடியில் இருந்த ஜெர்மானிய மிஷனரிகளின் சேவை அவரை மிகவும் கவர்ந்தது.

1812 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 7 ஆம் நாள், பிரேஷிய நாட்டு சுவிசேஷ லுத்தரன் திருச்சபை முறைப்படி குருப்பட்டம் பெற்றார். அதன் பிறகு, சர்ச் மிஷனரி சொசைட்டியின் முதல் மிஷனரியாக இந்தியாவுக்கு அனுப்பப்பட்டார்.

பதினான்கு பிப்ரவரி 1814... லண்டனில் இருந்து கிழக்கிந்திய கப்பல் ஒன்று புறப்பட்டது. கப்பலின் மேல்தளத்தில் நின்று கொண்டிருந்த ரேனியஸ், தன் தாய்நாட்டை கடைசியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் கண்களில் கண்ணீர் தளும்பியது. ஆனால் அவர் மனதில் உறுதி இருந்தது.

நான்கு மாத கடற்பயணம். புயல்கள், அலைகள், தனிமை எல்லாவற்றையும் கடந்து ஜூலை நான்காம் நாள் சென்னை கடற்கரையை கப்பல் அடைந்தது. கரையில் நின்ற மக்களின் கூட்டத்தை பார்த்த ரேனியஸின் இதயம் துடித்தது. இந்த மண்ணில் தான் செய்ய வேண்டிய பணி எவ்வளவு பெரியது என்பதை உணர்ந்தார்.

முதலில் தரங்கம்பாடி சென்றார். அங்கே தமிழ் கற்றார். வேறு எந்த வெளிநாட்டவரும் செய்ய முடியாத ஒரு சாதனையை செய்தார் - விரைவில் தமிழில் தேர்ச்சி பெற்று, மக்களோடு மக்களாக கலந்து பழகினார். அவர்களின் வாழ்க்கையை புரிந்து கொண்டார்.

சென்னைக்கு திரும்பி வந்த பிறகு, கறுப்பர் நகரத்தில் தனது ஊழியத்தை தொடங்கினார். அங்கே ஒரு பள்ளியை ஆரம்பித்தார். பத்து நாட்களில் 46 மாணவர்கள் சேர்ந்தனர். சாதி, மத, இன பேதமின்றி அனைவரையும் சேர்த்துக் கொண்டார். இது அந்த காலத்தில் ஒரு புரட்சிகரமான செயல்.

1816 மார்ச் மாதம், ஆனி வான் சோமரினை திருமணம் செய்தார். அவரும் ரேனியஸின் ஊழியத்தில் துணை நின்றார். அவர்களின் இல்லம் அன்பின் இல்லமாக மாறியது. ஏழைகள், கைம்பெண்கள், ஆதரவற்ற குழந்தைகள் என அனைவருக்கும் அடைக்கலம் கொடுத்தது.

1820 ஆம் ஆண்டு திருநெல்வேலிக்கு மாற்றப்பட்டார். அங்கே தான் அவரது உண்மையான ஊழியம் மலர்ந்தது. முதலில் வண்ணார்பேட்டையில் ஒரு பள்ளியை ஆரம்பித்தார். பிறகு அது பல கிளைகளாக விரிந்தது. நாளடைவில் நானூறு சபைகள், பல பள்ளிகள், இருபத்தெட்டு கிராமங்கள் என அவரது பணி வளர்ந்தது.

ஒவ்வொரு கிராமத்திற்கும் அர்த்தமுள்ள பெயர்களை வைத்தார் - கிருபாபுரம், மெஞ்ஞானபுரம், சமாதானபுரம், அன்பின்நகரம். வெறும் பெயர்கள் மட்டுமல்ல, அந்த கிராமங்கள் உண்மையிலேயே அன்பின், அமைதியின், ஞானத்தின் இல்லங்களாக மாறின.

அவரது மனைவி ஆனியும் பெண்கள் கல்விக்காக பாடுபட்டார். பெண்கள் செமினரி ஆரம்பித்தார். பல பெண்கள் கல்வி கற்று முன்னேறினர். 

ரேனியஸ் கைம்பெண்களுக்காக தனி நிதி ஏற்படுத்தினார்.  அவர் அன்று ஏற்படுத்திய 'மாம்பழச் சங்கம்'  இன்றும் கொண்டாடபட்டு வருகிறது.

சாதி வேறுபாடுகளை கடுமையாக எதிர்த்தார். "கிறிஸ்துவின் அன்பில் சாதி இல்லை" என்றார். உயர் சாதியினர் எதிர்த்த போதும், தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு கல்வி கொடுத்தார். அவர்களை ஆசிரியர்களாக, உபதேசியார்களாக உருவாக்கினார்.

வேதாகமத்தை தமிழில் மொழிபெயர்க்கும் பணியிலும் ஈடுபட்டார். எளிய மக்களும் புரிந்து கொள்ளும் வகையில், அழகான தமிழில் மொழிபெயர்த்தார். அவரது மொழிபெயர்ப்பு இன்றும் சிறந்த படைப்பாக கருதப்படுகிறது.

திருநெல்வேலியின் வெயிலும், களைப்பும் ரேனியஸின் உடலை சோர்வடையச் செய்தது. ஆனால் அவரது மனம் சோர்வடையவில்லை. காலை முதல் இரவு வரை மக்களுக்காக உழைத்தார். பகலில் பள்ளிகளுக்கு சென்றார். மாலையில் நோயாளிகளை பார்த்தார். இரவில் வேதாகம மொழிபெயர்ப்பில் ஈடுபட்டார்.

1818 ஆம் ஆண்டில் சென்னையில் காலரா நோய் பரவியது. பலர் நகரத்தை விட்டு வெளியேறினர். ஆனால் ரேனியஸ் அங்கேயே தங்கி நோயாளிகளுக்கு உதவினார். தன் உயிரைப் பற்றிய கவலையின்றி, நோயாளிகளை கவனித்தார்.

பதிமூன்று குழந்தைகள் பிறந்தன. மூன்று குழந்தைகளை இளம் வயதிலேயே இழந்தார். ஒவ்வொரு இழப்பும் அவரை உடைத்தது. ஆனால் மற்றவர்களின் துன்பங்களைப் போக்குவதில் தன் துயரை மறந்தார்.

குழந்தைகளை நல்ல முறையில் வளர்த்தார். அவர்களுக்கு சேவையின் முக்கியத்துவத்தை கற்றுக் கொடுத்தார். அவரது மகன் சார்லஸ் பின்னாளில் மிஷனரியாக சுவிசேஷபுரத்திலும், டோனாவூரிலும் ஊழியம் செய்தார்.

1835 ஆம் ஆண்டு ஒரு பெரிய சோதனை வந்தது. சர்ச் மிஷனரி சொசைட்டி அவருடன் தொடர்பை துண்டித்தது. பல நண்பர்கள் விலகினர். ஆனால் சுமார் 70 சபைகள் அவரோடு நின்றன. அவர் "ஜெர்மன் இவாஞ்சலிக்கல் மிஷன்" என்ற புதிய அமைப்பை தொடங்கினார்.

48 ஆண்டுகள் மட்டுமே வாழ்ந்த ரேனியஸ், நூற்றாண்டுகளுக்கு போதுமான பணிகளை செய்து முடித்தார். நானூறு சபைகள், பல பள்ளிகள், இருபத்தெட்டு கிராமங்கள், ஆயிரக்கணக்கான மாற்றப்பட்ட வாழ்க்கைகள் - இவை அனைத்தும் அவரது விதைப்பின் அறுவடை.

இன்றும் திருநெல்வேலியில் அவர் நிறுவிய பள்ளிகளில் ஆயிரக்கணக்கான மாணவர்கள் படிக்கிறார்கள். அவர் கட்டிய ஆலயங்களில் மக்கள் வழிபடுகிறார்கள். அவர் தொடங்கிய சேவை நிறுவனங்கள் தொடர்ந்து இயங்குகின்றன. அவர் மொழிபெயர்த்த வேதாகமம் இன்றும் வாசிக்கப்படுகிறது.

ரேனியஸ் இறந்து போனார். ஆனால் அவரது அன்பு இன்றும் வாழ்கிறது. அவரது கனவுகள் தொடர்ந்து நனவாகின்றன. அவரது சேவை பல வடிவங்களில் தொடர்கிறது. அவர் காட்டிய பாதையில் பலர் நடக்கிறார்கள். அவர் ஏற்றிய விளக்கு இன்றும் எரிகிறது.

ஒரு மனிதனின் அன்பால் எத்தனை வாழ்க்கைகள் மாற முடியும் என்பதற்கு ரேனியஸின் வாழ்க்கை ஒரு சான்று. அவரைப் போல நாமும் அன்பை விதைப்போம். நேசத்தை பரப்புவோம். தொண்டு செய்வோம். அதுவே அவருக்கு நாம் செய்யும் உண்மையான மரியாதை.